De ene poging is nog maar net mislukt of de volgende begint alweer. 's Ochtends neem ik, naast mijn suikervrije ontbijt, trouw de hormonen in. De krengen in pilvorm zijn altijd wel vervelend, maar deze keer voelt het anders dan normaal. Ik heb het extra warm, mijn emoties nemen vaak de overhand en ik voel me gewoon niet top. Iets in mij zegt dat het sneller gaat dan normaal, dat de hormonen harder werken en mijn lichaam minder tegensputtert. Bij de eerste echo blijkt dat het klopt: ik heb al mooie eitjes en ze zijn al goed gegroeid.
'Ik denk dat we over een paar dagen de IUI al hebben', hoor ik haar zeggen. Ik kijk naar de verpleegkundige en voel paniek in mijn hele lijf. Mijn eisprong hoort pas over minimaal een week te komen, het mag nog niet! Het laboratorium (waar het zaad van mijn man bevroren is) is vanwege vakantie gesloten en zonder laboratorium geen IUI. Ze wil me graag 2 dagen later weer zien en de afspraak is dan ook zo gemaakt. Beduusd en enorm teleurgesteld loop ik het ziekenhuis even later uit.
Met veel hoop dat de stress van het afgelopen nieuws de groei heeft vertraagt stap ik 2 dagen later weer de afdeling binnen. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren word ik geroepen en neem ik even later plaats in de behandelstoel. De inwendige echo's doen geen pijn maar prettig is anders en omdat de uitslag van deze echo zo belangrijk is vind ik het extra spannend.
Inmiddels is het scherm mij niet vreemd meer. Ik herken wat de schaduw in het begin is en zie dan ook vlot hoe het ervoor staat. Nadat het baarmoederslijmvlies gecontroleerd is laat ze me de eierstokken zien. 'Kijk, hij zit er nog en hij is maar liefst 21 mm groot', zegt ze vrolijk. Ik kijk haar aan en tranen wellen op in mijn ogen. Nog 6 dagen voordat het laboratorium open gaat en mijn ei staat op het punt om te springen. Ik sta op, loop naar de kleedkamer en terwijl ik me aankleed hoor ik de verpleegkundige richting de deur lopen. 'Ik ga het even overleggen', zegt ze voordat ze de deur achter zich sluit. Ik sluit de klapdeur van de behandelruimte en neem plaats in de stoel aan het bureau. Uren verstrijken, hoewel het waarschijnlijk slechts minuten zijn geweest.
Plots stapt de verpleegkundige de spreekkamer weer in en neem stil plaats tegenover me. De blik in haar ogen zegt genoeg: we kunnen momenteel niets doen.
'Je bent te vroeg, hij gaat vandaag of morgen springen', zegt ze. Ik zie hoe haar mond de woorden vormt en vecht stilletjes tegen mijn tranen. Weer een maand voorbij, wel alle lasten maar geen enkel sprankje hoop. We zijn inmiddels ruim 2 jaar bezig en iedere maand voelt als de meest kostbare maand. Deze maand vieren we de verjaardag van de dochter van onze vrienden. Onze wens kwam lang geleden op hetzelfde moment en toch staan wij nog steeds op dezelfde plek terwijl ik zie hoe groot hun dochter inmiddels is geworden. 'Jullie zijn nog zo jong' en 'Ze kunnen tegenwoordig zo veel in het ziekenhuis' zorgt er niet voor dat wij zeker ouders zullen worden van een klein baby'tje. Deze onzekerheid is bijna ondragelijk en dat maakt dat iedere maand optimaal benut moet worden.
Nadat de 'wachtweken' voorbij zijn (die trouwens nog nooit zo saai en pijnlijk zijn geweest als nu) pak ik weer mijn eerste pillen, samen met mijn suikervrije ontbijt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het laboratorium is in ieder geval weer open!
Liefs Puck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten