IUI #1, poging 2: niet gelukt

In tranen zit ik in mijn kantoor. Na vele heftige krampen is ook de bloeding begonnen en komt bij mij het besef dat het deze keer niet gelukt is. Twee weken geleden kreeg ik de eerste IUI en vol met goede moed verliet ik het ziekenhuis. Alle omstandigheden waren goed: er waren 2 eitjes gesprongen, het zaad was bewerkt zodat alleen het beste nog over was en mijn baarmoederslijmvlies was bijna 3 keer zo dik als dat ze het graag zien. Zoals iedere maand na de eisprong paste ik mijn voeding aan alsof ik zwanger ben om alle risico's uit te sluiten en hield ik rekening met mijn doen en laten.

Op 22 juli liep ik de wachtkamer in met mijn vriendin die mee was voor steun. Na een korte wachttijd werd ik geroepen en liepen we mee naar de behandelkamer. Ik kreeg een reageerbuisje te zien met daarin het bewerkte zaad van mijn man waarop onze achternamen stonden en mijn geboortedatum. Nadat ik bevestigd had dat dit het juiste reageerbuisje was mocht ik plaatsnemen in de behandelstoel. 'Ik ga je alles vertellen wat ik ga doen' hoorde ik de verpleegkundige zeggen terwijl ze aan het voeteneind stond. Ze pakte de gereedschappen die nodig waren zoals de eendenbek, spuit met katheter en natuurlijk het zaad. De eendenbek werd warm gemaakt en ingebracht en al snel volgde de katheter met het zaad. Deze werd ingebracht in de baarmoeder en al snel was de inseminatie gedaan. Behalve het inbrengen van de eendenbek was de behandeling verder niet pijnlijk. Ze vertelde wat over de volgende stappen van de wachtweken en verliet daarna de kamer.
Daar lag ik, met mijn benen in een hoek op een stoel zo'n meter van de grond, mijn man in een ander werelddeel en mijn vriendin naast me op de stoel. Natuurlijk maakt het indruk dat we tot dergelijke behandelingen zijn aangewezen maar verder was het voor mij niet emotioneel.

Enige dagen voor mijn verwachtte menstruatiedag begon ik met het testen. Weer kwam er een zeer licht streepje te staan, maar hij was lichter dan de vorige keer. Iedere ochtend bleef ik trouw testen en de testen liepen niet op. Ik besloot een andere test te gebruiken en na de wachttijd van 3 minuten keek ik vol spanning naar het venstertje: wit. De controle streep was hard roze maar de test streep bleef weg. Na het geluk wat we vorige maand voelde, voelde ik me leeg. 'Ik blijf goede moed houden schatje', zei mijn man tegen mij toen ik hem vertelde dat ik het niet meer zag gebeuren. Zijn woorden beurde me op en hielden me enigszins optimistisch.

Met twee dagen overtijd bleek dan toch hetgeen waar we zo voor vreesde: de IUI poging was niet gelukt. Ik baalde, liep naar mijn kantoor om verder te gaan met werken en nam plaats achter mijn computer. Ik staarde naar mijn scherm maar zag niets. Alsof verdoofd ging alles langs me af en ook de muziek van de radio was weg. Langzaam vulde mijn ogen met tranen en met mijn hoofd in mijn handen bleef ik zitten. Ik voelde me ontroostbaar, verloren en het enige wat ik nodig had was mijn man. Het besef dat hij voorlopig nog niet thuis komt was eindelijk doorgedrongen en ik voelde me eenzamer dan ooit. Ik had nog nooit zoveel hoop op een zwangerschap gehad als deze maand en als een flits was hij weg. Ik wilde naar bed, slapen, en pas wakker worden op de dag dat ik Gydo weer op mag halen. Het was pas 19.00 uur (en ik weet natuurlijk dat ik zo lang niet kan slapen) dus besloot ik mezelf naar de sportschool te begeven. Sinds Gydo zijn vertrek heb ik de sportschool niet meer gezien dus met enige tegenzin heb ik me een goed uur flink uitgesloofd in een heerlijke groepsles waar ik mijn gedachte kon verzetten. Eenmaal thuis ben ik gaan douchen en heerlijk in mijn fris gedekte bed gaan slapen (want niets is zo lekker als slapen, na een douche, in een schoon bed).

Ik zou graag zeggen dat ik de komende periode positief zie. Dat het goed met me gaat en dat ik ook dit wel weer te boven kom. Maar dat kan ik niet. Ik voel me verloren, alleen en de beelden van ons als gezin met een kleine baby verdwijnen langzaam uit mijn verbeelding. De gedachte dat ik Gydo niet kan geven wat hij zo ontzettend graag wil in zijn leven doet me zeer. Ik hield van alles wat baby's betreft en keek bijvoorbeeld ook graag naar baby programma's op tv. Het geluk van deze mensen doet me zeer. Het zien van een baby, in het echt of op tv, is lastiger dan het ooit geweest is en het enige wat ik kan doen is hopen dat het weer minder wordt.
Ondertussen ga ik door met gezond eten (suikervrij, glutenvrij en zuivelvrij om mijn hormonen weer in balans te brengen in de hoop dat de PCOS ook verdwijnt), sporten en verder goed voor mezelf zorgen zodat ik er alles aan heb gedaan wat in mijn kunnen ligt.
En verder...verder blijf ik doorgaan. Onze tunnel is donker, pikzwart. Maar in de hele verre verte is ook voor ons een dof lichtje.


Liefs Puck