Van een positief streepje naar een negatief streepje

Met een raar gevoel speur ik de signalen af die mijn lichaam liet zien. Ik moet wachten op de menstruatie en voor eens ben ik blij als hij er is. Normaal staat het gelijk aan verdriet maar voor deze keer betekent het de start van een nieuwe kans.
Na een lange periode, althans zo voelt het, breekt cyclusdag 1 aan. Toch wat teleurstelling omdat ik niet zwanger blijk te zijn maar blij dat ik kan beginnen met de Clomid.

Het doosje met de pillen ligt braaf in de keuken en op dag 3 is het eerste moment aangebroken. Ik maak mijn ontbijt klaar, pak de Clomid en een pil met foliumzuur en loop naar de woonkamer. Het ontbijt en de foliumzuur zijn weg en na wat geklooi is ook de Clomid weg. Kort daarna voel ik een zeurende hoofdpijn opkomen en voel ik me niet helemaal goed. Natuurlijk heb ik al veel onderzoek gedaan voordat ik de eerste pil nam en ik weet dat deze bijwerkingen veel voorkomen.
Behalve dat ik 's nachts wakker word met het gevoel alsof ik koorts heb en enorm misselijk ben zijn de bijwerkingen minimaal.

Vol goede moed lopen we op dag 9 de wachtkamer van de afdeling binnen. We verwachten te gaan zien hoeveel en vooral hoe groot de eitjes zijn en kunnen dus haast niet wachten tot we worden geroepen. Even later loop ik vanuit het kleedhokje naar de stoel en al snel horen we dat er nog niets is gebeurd. 'Helemaal niet zo raar', zei de verpleegkundige die ons helpt. Het kan zijn dat de dosering niet goed is voor me of dat mijn lichaam er gewoon wat langzamer op reageert. Flink teleurgesteld lopen we naar buiten. Waarom heeft mijn lichaam niets gedaan? Lukt het zelfs niet met een beetje hulp? Een paar dagen later, op dag 12, heb ik weer een echo. Nog steeds is er niets gebeurd en weer krijg ik een briefje mee waar een nieuwe afspraak op staat.
Een echo later heb ik 1 follikel (eiblaasje) die iets gegroeid is en op dag 19 heb ik zelfs een follikel van 15 mm. Hij moet 20 zijn om te springen dus ik ben erg blij om te zien dat we richting de goede kant gaan.

Omdat de vorige echo op vrijdag was mag ik op maandag weer terug komen. Vol verwachting kijk ik naar het scherm en ik zie nergens het eiblaasje meer. 'Hij is weg' zegt ze. Ze laat me de plek zien waar hij zat en ik zie een leeg blaasje. Dat betekend dat de officiële wachtweken in zijn gegaan.

We hebben de wachtweken nog nooit zo bewust meegemaakt omdat we nooit eerder wisten wanneer de eisprong was. Normaal hadden we een speling van 1 tot 2 weken waarin we wachtten op de menstruatie (of natuurlijk liever niet...) maar nu weten we precies wanneer de menstruatie verwacht was. We naderen de NOD (niet ongesteld dag, ja dit is een officiële afkorting in zwanger-worden-land :) ) en ik pak toch een test uit de lade. De zenuwen worden me te veel en ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wanneer de 3 minuten wachttijd van de inmiddels oh zo bekende test voorbij is kijken we naar de het venstertje. Zien we dat nu goed, een streepje? Samen kijken we naar de test en besluiten om allebei een streepje te zetten boven het venster waar wij denken een streepje te zien. Ja, we zien allebei hetzelfde streepje. We besluiten de dag erna nog een test te doen en ook hierop staat een streepje. Heel voorzichtig zijn we enorm enthousiast en spreken we over de blijde momenten wanneer we het aan onze familie en vrienden mogen gaan vertellen.

In de afgelopen 2 jaar hebben we vele zwangerschapstesten verzameld. Zo ligt er nog een die zo goed als over de datum is, met een druppelaar en vele andere. Ik besluit er een paar tegelijk te doen en ook hieruit komen verschillende streepjes. Na al deze testen hebben we nog geen knal positieve test in handen wat ons huiverig maakt.

Wanneer ik 3 dagen overtijd ben heb ik een bel afspraak met onze arts. Ik kijk er erg naar uit want ik kan dan aangeven dat ik licht positieve testen heb gehad en nog niet ongesteld ben. Ik heb een hekel aan bloedprikken maar ik hoop dat hij me toch vraagt dat te gaan doen. In je bloed is het nu eenmaal duidelijker.
Vlak voor het gesprek met de arts gebeurt het waar we zo voor vreesde, ik werd ongesteld.

Verdrietig spreek ik de arts en krijg ik te horen dat ik naar de dubbele dosis van Clomid mag. Verder is het zo dat er een bevrucht eitje is ingenesteld wat helaas niet is blijven zitten. Dit allemaal is een flinke klap in ons gezicht. Van een verwachtingsvolle toekomst naar een onzekere toekomst. Van een gelukkige situatie naar een verdrietige situatie.
Wel zijn wij erg dankbaar dat wij dit samen hebben mogen ervaren. Samen kijken naar een streepje op een test en samen dingen plannen. Deze ervaring hadden wij niet eerder meegemaakt en maakt ons blij. Er zat iets en dat doet ons erg goed.

Geen poetische blog of een verhaal in een leuk jasje. Dit keer een gewone informatieve tekst.
Helaas is dit alles me zwaar gevallen en speelt het dagelijks in mijn hoofd. Inmiddels zit ik weer volop in de nieuwe behandeling en kijken we weer vooruit. Hopelijk heb ik over een maand weer een (hopelijk wel een stuk donkerdere) positieve test in mijn handen.

Liefs Puck