De wekker gaat. Ik draai me om en zie dat het 6.00 uur is en ben meteen teleurgesteld. Om 8.30 uur hoeven we pas te vertrekken naar het ziekenhuis en dat duurt me te lang. Eventjes doe ik mijn ogen dicht maar door de spanning gebeurt er niets.
Vandaag is de eerste afspraak na de operatie en we weten niet precies wat we gaan bespreken. Zelf denken we dat we de behandeling gaan bespreken maar als er iets is wat we tot nu toe hebben geleerd: het gaat meestal niet zoals je denkt.
Vol goede zenuwen stappen we een paar uur later de wachtkamer van het ziekenhuis in. Voor het eerst is er niemand, dat vind ik fijn. We nemen plaats en na een korte wachttijd (wat best ongebruikelijk is) wordt mijn meisjesnaam geroepen. De dokter kijkt, zoals altijd, zeer serieus. Ik krijg er de kriebels van. Samen met de stagiaire lopen we de spreekkamer in.
'Hoe is het gegaan?' zegt hij terwijl hij iets aanklikt op de computer. 'Goed' zeg ik twijfelachtig maar trots. Ik neem aan dat hij het over de operatie heeft. 'Mooi. Heeft mijn collega besproken wat de uitkomsten waren?' hoor ik hem zeggen. Ja, dat heeft ze. Alles zag er mooi uit en er was niets op te merken. De dokter bevestigd het nogmaals en ik hoor optimisme in zijn stem.
'Zullen we dan nu aan je cyclus gaan werken?' Huh, wat? Ik begrijp niet wat hij zegt. Bedoelt hij dat we nog een tussenstap gaan maken? Gaan we nu nog steeds niet beginnen? Met allerlei geluiden wat eigenlijk woorden horen te zijn probeer ik mijn verwarring duidelijk te maken. Hij verduidelijkt zich en kort daarna schrijft hij een recept uit: Clomid! Yes, dit wilde we zo graag! Clomid gaat ervoor zorgen dat er een paar eitjes gaan groeien waarvan er een zal springen, die hopelijk bevrucht zal raken. Op een ander briefje zet hij wat kruisjes en een cirkeltje en vervolgens legt hij beide brieven voor mij neer. Ik bekijk ze en zie dat ik 50 mg Clomid krijg, voor 5 dagen lang. Op bepaalde cyclusdagen moet ik het pilletje nemen en een paar dagen later moet ik terug voor een echo. We gaan dan kijken hoe de eitjes zich ontwikkelen en hoe het er verder allemaal uit ziet. Ik luister naar de dokter, knik en stel wat vragen.
Ik vertel hem nogmaals dat mijn man een paar maanden weg zal zijn deze zomer en dat we daarom blij zijn dat we nog voor zijn vertrek kunnen beginnen. Hij kijkt ons aan, is even stil en vraagt vervolgens hoelang hij weg blijft. 'Minimaal 3 maanden' zegt mijn man. Hij kijkt ons heel serieus aan en zegt: 'We kunnen jouw zaad invriezen. Middels inseminatie kunnen we dan de maanden dat je weg bent toch benutten'. Ik kijk mijn man aan en beide zijn we verbaasd. We hebben het hier al vaker over gehad maar daarna zeiden we altijd meteen dat we deze optie toch niet zouden hebben. En nu is hij hier, volledig te kiezen. We bespreken het wat en hij maakt een notitie in mijn dossier. Mochten we dit door willen zetten moeten we hier op tijd mee beginnen. Ik neem me voor het met de eerste echo te bespreken.
Enkele ogenblikken later staan we weer buiten. Blij dat ik ben met de Clomid (en geloof me, op een hele rare manier ben ik er dolgelukkig mee. Yaay, extra en rare hormonen in mijn lijf...) ben ik ondersteboven van de keuze van het invriezen. We lopen naar de apotheek en bespreken volop het invriezen. Alle voor en tegen argumenten proberen we te bedenken en dit blijkt een lastige keuze.
We zijn inmiddels 2 dagen verder en de afgelopen 3 dagen hebben we alle argumenten besproken en daardoor onze keuze kunnen maken. De keuze staat nog wat wankel maar gelukkig hebben we nog een goede week voordat we de keuze moeten doorgeven. Want deze kans is toch wel erg prettig maar ongewoon. Nooit had ik verwacht de optie te hebben om door te gaan met onze droom tijdens zijn afwezigheid. Niet stil te staan voor minimaal 3 maanden. Maar alles wat erbij komt, kan ik dat wel alleen. Willen we dat zonder elkaar doen? Of is onze droom groter? Een ding is zeker, liefde overwint alles!
Liefs Puck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten