Een infuus, een laparoscopie en een uitslag

Om 7.30 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Met een koffertje gevuld met spullen zoals mijn pyjama, badjas en toiletartikelen stond ik bij de balie van het dag centrum. Na een korte tijd werden we geroepen en liet de verpleegkundige (die het volgens mij ook nog erg vroeg vond) ons het bed zien waar ik in kwam te liggen. Ik zette mijn koffer weg en liep daarna samen met mijn man naar een leestafel. Zonder enige verdere informatie werden we daar neergezet en moesten we wachten tot mijn naam geroepen werd. Aangezien we niet wisten of dit een half uur zou zijn of twee uur was dit een vervelende wachttijd. Al twee mensen werden geroepen terwijl ik de eerste was die aanwezig was deze ochtend. Met alles wat ik in me had probeerde ik wat afleiding te zoeken en na ruim een uur wachten stond de verpleegkundige op een afstandje mij te wenken. 'Wie, ik?' vroeg ik zonder geluid. 'Ja', knikte ze. Ik moest mijn operatie hemd aandoen en een paar ogenblikken later rolde ik door de gangen van het ziekenhuis. Vlak voor de klapdeuren kwam een van de momenten waar ik zo tegen op zag: het gedag zeggen tegen mijn man. Met tranen over mijn wangen kreeg ik een kus en werd ik weggerold.

Eenmaal in de voorbereidingskamer (wat meer een zaal is) lag ik te wachten op iemand die mij kwam helpen. Na enige tijd kwam een anesthesioloog die de paniek in mijn ogen zag. We raakte aan de praat en al snel zag ze dat we vanuit Gynaecologie kwamen en wat de reden van de laparoscopie was. Het was heel fijn hoe begripvol en rustig ze was. Nadat ik had verteld dat ik erg bang voor het infuus en de uitkomst van de operatie was keek ze me geruststellend aan. 'We nemen de tijd voor het zetten van het infuus en ik blijf gewoon even rustig hier', zei ze. Ik knikte en wachtte tot ze alle spullen bij elkaar had. Op het dagcentrum had ik 2 pleisters op mijn handen gehad met een verdovend middel zodat ik minder zou voelen. Ze werken erg goed, bleek later, want buiten een prik voelde ik vrij weinig. Zo trots als wat lag ik op het bed: angst 1 alvast overwonnen!
Ik lag te wachten tot ik naar de OK mocht en in de tussentijd kletste ik wat met mijn buurman. Ineens stonden er 2 mensen bij mijn bed en werd ik naar de OK gerold. Ik kreeg daar een laatste check (zodat ik geen hand operatie kreeg maar echt een laparoscopie) en even later voelde ik me heel snel wegzakken onder de narcose.

Ik werd wakker terwijl ik een buisje in mijn neus kreeg (die ik er even vlot weer uit trok) en al snel voelde ik een flinke pijn. Ik greep mijn buik vast en na een fractie van een seconde kreeg ik pijnstillend via mijn infuus. Ik was in de war, sliep eigenlijk nog en had geen idee wat er gebeurde. Zeer langzaam werd ik wakker en voordat ik 100% bij was werd ik weer naar het dag centrum gerold. Tenminste, zo heb ik het beleefd. Gek spul, die narcose. Eenmaal aangekomen zag ik mijn man staan met een grote glimlach op zijn gezicht: geluk en opluchting. Wat was het fijn om hem te zien!
Ik werd op mijn plek gerold en na wat extra pijnstilling omdat het toch nog te zeer deed mocht ik wat drinken. Ik probeerde wat te slapen wat niet echt lukte en wachtte ongeduldig tot het eet moment. Mijn controles waren goed en ik genoot kort daarna van heerlijke boterhammen (ik moest namelijk nuchter binnenkomen en het was inmiddels 12.30 uur geweest).

Iets later keek ik op en zag ik een bekend gezicht langs mijn bed: het was de arts die mij geopereerd had. 'De operatie is goed gegaan. De eileiders waren volledig doorgankelijk en we hebben geen verklevingen gevonden.' Ik keek haar even aan en probeerde te begrijpen wat ze zei. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn eileiders afgesloten zouden zijn. 'Dus, alles is goed?' vroeg ik twijfelachtig. Ze bevestigde wat ik vroeg en na nog wat informatie vertrok ze weer.
Gydo en ik keken elkaar aan, in stilte. Beide zo blij met het nieuws. Dit betekend zeer waarschijnlijk dat we niet direct bij IVF beginnen maar dat we waarschijnlijk beginnen met hormoon pillen.
Over 2,5 week hebben we een afspraak en gaan we alles bespreken, spannend!

Inmiddels ben ik weer thuis en voel ik me een stuk beter. De pijn is nog niet weg en ik ben nog wat moe, maar ik voel me veel beter dan ik had verwacht. Ik heb angsten overwonnen en ben dan ook zeer trots op mezelf! We zijn opgelucht en enigszins optimistisch over de tijd die komen gaat. Zelfs ik zie het misschien wel gebeuren. Samen gaan we er tegenaan!


Liefs Puck