Het is vrijdag avond en we zitten bij mijn ouders thuis. We trekken onze jas aan en plots krijgen mijn man en ik een berichtje: ons vriendinnetje is geboren! Dol blij waren we en dit probeerde we zo goed mogelijk voor ons te houden, het was namelijk nog een geheim. Mijn ouders zagen direct dat er wat was maar vroegen niet door toen we zeiden dat het nieuws morgen gedeeld mocht worden. Maar ach, eigenlijk wisten ze het al.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet alles meer weet van dat weekend. Ik zal het daarom zo goed mogelijk proberen te vertellen.
Op zaterdag ochtend was het zover en mochten we komen kijken. We hadden al een foto gezien maar om een baby in het echt te zien is natuurlijk heel anders. De baby was klein, puur en vol bewondering heb ik naar haar gekeken. Ik was erg blij en even vergat ik mijn eigen kinderwens en het gebrek aan vooruitgang. Zoals iedere baby dat veel doet ging ook ons nieuwe vriendinnetje weer slapen en zijn wij na een kort bezoekje weer gegaan. Ook de nieuwe papa en mama hebben natuurlijk rust nodig.
Gelukkig kregen we de vraag of we op zondag nog eventjes langs wilde komen en dat wilde we graag.
Door ons korte bezoek van zaterdag had ik de baby nog niet vastgehouden (wat ik absoluut begreep!) en langzaam bouwde ik een nerveus gevoel op. Ik keek zelfs een beetje op tegen het vasthouden van ons vriendinnetje want ik was bang voor wat ik zou voelen. Het was een lange tijd geleden dat ik een baby had vastgehouden en nu kwam het wel weer erg dichtbij.
Op zondag middag zaten we weer bij onze vrienden. Na enige tijd kwam de vraag of mijn man de baby vast wilde houden. Hij twijfelde geen moment en binnen een ogenblik zat hij op de bank met een klein mensje in zijn armen. Hij keek haar liefdevol aan en in zijn ogen zag je dat deze baby meer dan welkom was, ook in zijn leven. Ik stond bij de eettafel en bekeek hoe mijn man zijn liefde en aandacht schonk aan dit kleine wezen. Een gemengd gevoel van pure liefde en angst overviel mij en alles om me heen leek te verdwijnen. De nieuwe papa vroeg of ik haar ook vast wilde houden waarop ik zacht nee schudde. 'Weet je het zeker?' was zijn vraag. Ja, ik wist het zeker. Hij keek me twijfelachtig aan en ik bedacht me vlug hoe dit wel niet over moest komen. Iedereen weet dat ik een echte kindervriendin ben. Hij zou toch niet denken dat ik haar niet in mijn leven wilde...
Ik stond daar, als verdoofd en vocht tegen mijn tranen. Ik wilde stilletjes in een hoekje wegkruipen en pas tevoorschijn komen wanneer ik dat zelf wilde. Nadat de ouders van de nieuwe papa weg waren vroeg hij me nog eens of ik haar vast wilde houden. Ik verzamelde al mijn moed, knikte 'ja' en ging op de bank zitten. Kort daarna werd er een klein meisje in mijn armen gelegd en maakte ik voor het eerst echt kennis met deze kleine meid. Ik voelde me erg verward, maar gelukkig was de blijdschap meer aanwezig. Ik keek naar haar en was dolblij dat ze er was. De rust straalde van haar gezicht en ze heeft haar hele leven nog voor haar. De puurheid en zorgeloze blik deed me smelten. Zonder twijfel ben ik enorm blij dat ze er is!
Na een tijdje gingen we weer naar huis. Op het moment dat ik de deur uitstap prikken er nieuwe tranen in mijn ogen. Ik zeg snel doei en loop naar de lift waarna mijn man naast me komt staan. Ik wacht op de lift die een eeuwigheid weg lijkt te blijven maar zodra hij voor me staat stap ik erin. En dan breek ik. Tranen over mijn wangen en ik voel niets anders dan verdriet. Geluk en verdriet staan dicht bij elkaar want ondanks mijn gevoel van geluk voor de nieuwe ouders was ik erg verdrietig. Ik zou graag hetzelfde geluk willen ervaren als wat ik zag bij hun, een klein mensje mijn zoon of dochter noemen en zelf ongerust willen zijn of alles wel goed is terwijl hij of zij slaapt.
Mijn man neemt me in zijn armen en zegt helemaal niets, maar houdt me stilletjes vast. In zijn omhelzing voel ik zijn vertrouwen in de toekomst, volgens hem komt het voor ons ook nog wel.
Liefs Puck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten