Ik denk april 2014

In juni 2011 vroeg mijn man mij ten huwelijk. Een heerlijk gevoel en een vraag waar ik natuurlijk volmondig 'Ja' op zei. Nadat we de trouwdatum hadden verzet waren we bijna bij onze definitieve trouwdatum in juli 2013. De voorbereidingen zaten er bijna op en we hadden het al vaak gehad over ons leven na de bruiloft. De bruiloft werd dan namelijk een huwelijk en wij zouden erg graag een kleine baby verwelkomen in dat gezin.

Vlak voor de bruiloft hebben wij dan ook besloten te stoppen met anticonceptie en wilde we er voor gaan. We hebben er altijd rekening mee gehouden dat het langer kon duren dus de druk zat er absoluut niet op. Natuurlijk hebben we gedroomd over de mogelijkheid om een grootse aankondiging te kunnen doen tijdens onze bruiloft. Zo tussen de eerste dans en het feest. Maar we wisten dat deze kans erg klein was en we gingen dan ook gewoon door met alle voorbereidingen.

Op onze mooie dag hebben we het enorm naar onze zin gehad. Niet alles liep perfect maar ach, wat maakt dat nou uit. We waren samen met al onze familieleden en vrienden waar we veel om geven.
Onze ouders hadden op de locatie een beamer geregeld waar onze foto's voorbij kwamen, van vroeger tot nu. Zo kwam er onder andere een echo foto van mij langs, licht gênante foto's van Gydo en foto's van ons samen. Erg leuk om te zien!

Toen onze gasten vertrokken van het feest kregen ze een bedankje mee, want we waren erg blij dat ze er waren om deze bijzondere dag met ons te vieren. Het was een organza zakje met daarin 3 zeepjes in de vorm van een hartje.

Aan het einde van de receptie kwamen de collega's van mijn man weer even terug naar binnen. Ze hadden net een bedankje gehad en waren samen toch nog even aan het napraten. De vraag rees of dat het bedankje misschien een stille hint was. Er zaten namelijk 3 zeepjes in (symbool voor mijn man, mij en onze eventuele baby?) en er kwam steeds een echo langs op de beamer.

We lachten en zeiden dat dat niet het geval was. Er kwam nog geen uitbreiding aan en we gingen voorlopig eerst maar eens genieten van het feit dat we getrouwd zijn. Een steek van teleurstelling kwam in me op want wat had ik graag volmondig willen toegeven dat het zo was, of even naar mijn man kunnen lachen omdat wij wel al wisten dat we zwanger waren. Maar het was niet zo en het feest ging vrolijk verder.

Aan het einde van de dag bleek er een soort weddenschap gestart te zijn. Wanneer krijgen ze een baby? De een dacht dat we al zwanger waren en iemand anders dat het 9 maanden later feest zou zijn. Er werden namen genoteerd met een specifieke maand erbij en we lachten om deze speculaties. Ja, ik lachte mee. Natuurlijk vind ik het leuk als mensen ons als gezin zullen zien. En ach, zo lang waren we nog niet bezig.

Tot nu toe heeft nog niemand het goed. We zijn nog niet zwanger en volgens mij zit er niemand meer in de race in deze weddenschap. Ik zelf heb nooit meegedaan. Ik weet wel beter.

Liefs Puck